هاراکیری یک نوع خودکشی سنتی است که در گذشته توسط سامورایی های ژاپنی انجام می شد. این خودکشی به این صورت انجام می شد که فرد چاقویی را از سمت چپ به درون شکم خود فرو می کرد و آن را به سمت راست می کشید. هنگامی که زخم عمیق می شد فردی که می خواست خودکشی کند چاقو را به سمت بالا می کشید تا عمق زخم بیشتر شده و بیشتر خون ریزی کند.
این زخم ها بسیار مرگبار بودند. کسانی که این نوع خودکشی را انجام می دادند معمولا به آرامی می مردند ولی یک فرد دومی وجود داشت که در صورت نیاز سر او را با کاتانا یا شمشیر سامورایی قطع می کرد. این فرآیند بسیار سنتی بود و با نظم و آداب خاصی که مخصوص سامورایی ها بود انجام می شد. کسی که سر فرد خودکشی کننده را می برید “کایشاکونین” نام داشت. از قبل شعری که حاوی مطالبی در مورد مرگ بود خوانده می شد.
هاراکیری اولین بار و در قرن ۱۲ میلادی در ژاپن انجام شد. این مرگ برای سامورایی ها یک نوع افتخار به حساب می آمد و برایشان شرافت به ارمغان می آورد. سامورایی ها این مرگ برای اجتناب از برخی نزاع ها و یا برای حمایت از استادشان انجام می دادند. بعدها و در قرن چهاردهم میلادی از این روش برای تنبیه سامورایی هایی که مرتکب جرم و جنایت می شدند نیز استفاده می شد. سامورایی ها در طول مدت زندگیشان به دنبال بوشیدو یا همان روح سامواریی بودند. هاراکیری را زنان ساموریی نیز انجام می دادند که به آن “جیگایی” گفته می شد. آنها شکمشان را با “تانتو” یا چاقوی سامورایی می شکافتند.
در قرن نوزدهم و با از میان رفتن شمشیر سامورایی و ابداع ورزش هایی نظیر کاراته، جودو و آی کی دو، این روش از خودکشی نیز کم کم رو به فراموشی گذاشته شد. ولی تمرین و روش آن به طور کامل از بین نرفت. یک ژنرال ژاپنی به نام موگی مارسوک، در سال ۱۹۱۲ به همراه چند تن از سربازانش در محاصره جنگ این نوع خودکشی را انجام دادند.
معروف ترین نوع هاراکیری توسط یک نویسنده بزرگ ژاپنی و نامزد جایزه نوبل ادبیات به نام یوکیو میشیما انجام شد. او در سال ۱۹۷۰ و در اعتراض به دولت ژاپن این نوع خودکشی را انجام داد.
