با اینکه این تصویر را در امریکا هیچ کس حاضر نشد، منتشرش کند؛ ولی سمبل جنگ اول خلیج فارس شد.در این صحنه یک سرباز عراقی دیده می‌شود که تلاش می‌کند خود را از وسیله نقلیه‌ای که روی آن سوار بود، بالا بکشد. شعله‌ها وسیله او را در بر گرفته بودند و بدنش را تا عمق استخوانش خاکستر کرده‌اند.
رنگ و بافت دست و اندام‌های او شبیه آهن برشته شده دور و برش شده است.آتش چیزی از جزئیات چهره‌اش را باقی نگذشته است، فقط اسکلت صورت او پیداست، با این حال درد و نگاه خیره او به ناکجا بدون اینکه واقعا چشمی وجود داشته باشد، در همین عکس پیداست.
در این زمان «کنت جارک» به عنوان یک عکاس جنگ در صحنه حاضر بود و این مرد زغال‌شده را در کنار پیکرهای هم‌قطاران کشته شده‌اش دید و با لنز ۲۰۰ میلیمتری دوربین Canon EOS-1 عکسی از صحنه برداشت.البته همیشه چاپ نکردن عکس‌ها، کاری غیراخلاقی نیست، اما در اینجا منتشر نکردن عکس به معنی جداسازی مردم از واقعیت‌ها و تبعات ناگزیر جنگ و پوشاندن بخشی از حقیقت بود.
در شرایطی که تایم و آسوشیتدپرس از انتشار عکس خودداری کردند، خوشبختانه ابزرور (نشریه‌ای انگلیسی) و لیبراسیون فرانسه، عکس را قبول کردند.چند ماه بعد سرانجام پای عکس به American Photo هم باز شد، اما دیگر خیلی دیر شده بود و عکس نمی‌توانست تأثیرگذار شود.در زمان جنگ اول خلیج فارس، پوشش تلوزیون‌های ۲۴ ساعت شده بود. اما محتوای پوشش به شدت تنزل پیدا کرده بود.
در عکس‌های دیگری که از صحنه سرباز زغال‌شده عراقی گرفته شده‌اند، پیداست که مرد عراقی هیچ شانسی برای نجات نداشت، اطراف او مملو از پیکر سربازان دیگری است که از یکدیگر غیرقابل تفکیک هستند. در کاروانی که در آن سحنه به کلی منهدم شده بودند، جسد ۱۴۰۰ سرباز وجود داشت.
