در قرن شانزدهم میلادی در ایتالیا صومعه پالرمو توسط راهبان ساخته شد. در این صومعه اجازه نگه داری مرده های مومیایی شده به مردم داده می شد ولی مردم می بایست در قبال بازدید از مرده های مومیایی شده اشان مبلغی را به صومعه پرداخت می کردند.در جلوی در ورودی صومعه مردی نشسته و پشت سرش فقط یک فرد زنده نشسته است که پول بلیت ورودی را از بازدیدکنندگان دریافت می‌کند. بعد از آنها فقط مردگان هستند.
از پله‌ها پایین می‌روی،یک پیچ، یک دالان و بعد قلمرو مردگان. اجساد مردگان در تابوت قرار ندارند، بلکه مانند ارتش اشباح با میخ‌هایی از دیوارها آویزان شده‌اند. در اینجا تقریبا جسد ۲۰۰۰ مرده وجود دارد که اغلب آنها هنوز لباس‌هایشان را به تن دارند: کت و شلوارهای سیاه، دامن‌های چین‌دار، لباس بلند راهبان و اونیفورم‌های سوراخ و خورده شده.
مرده‌ها در اینجا در مراحل مختلف پوسیدگی هستند. از یقه یک لباس فقط یک جمجمه با دندان‌های عریان و بینی گویا بریده شده و چشمخانه تاریک و سیاه دیده می‌شود. روی یک بدن دیگر یک پوست چرم مانند قهوه‌ای چروکیده دیده می‌شود که گویی با موهایی سیاه قاب شده است.به دلیل شرایط خاص آب و هوایی، جریان دائم هوا و دیوارهای سنگی که رطوبت را جذب می‌کنند،بدن مردگان کمتر از زمانی که کاملا خشک شوند،فاسد می‌شوند.
راهب‌ها در سال ۱۵۹۹ به این اثر پی بردند. قدیمی‌ترین مومیایی مربوط به “برادر سیلوسترو دا گوبو” هم مربوط به همان سال است. راهب‌ها و مومنان مسیحی از همان زمان شروع کردند به این کار که اجاسد مردگانشان را به عنوان هشداری برای زندگان به دیوار بیاویزند: “آنچه ما هستیم، شما خواهید بود، آنچه شما هستید، ما بوده‌ایم.”
پس از مدت کوتاهی ثروتمندان پالرمو هم علاقه‌مند شدند که بتوانند عزیزانشان را پس از مرگ ملاقات کنند. بعد از آن ازدحام چنان زیاد شد که راهب‌ها مجبور شدند تعداد دالان‌ها را افزایش دهند.آنها مرده‌ها را ابتدا بین هشت تا ده ماه در اتاق‌های مخصوص خشک کردن آویزان می‌کردند تا این که جایگاهی ثابت به آنها اختصاص دهند. جایگاهی مخصوص مردها، زنها، کشیش‌ها و معلم‌ها.
در اینجا مردگان نیز با هم برابر نیستند و روابط زندگی زمینی بر آن حاکم است.
