کوسه مگالودون (megalodon) به عنوان بزرگترین کوسه ای که تاکنون در زمین زندگی کرده و یکی از بزرگترین شکارچیان مهره دار شناخته می شود. کوسه های مگالودون از حدود ۲۸ میلیون سال پیش تا ۱٫۶ میلیون سال پیش و زمانیکه در اثر دوره انقراض پلیتوسن از دریاها محو شدند، در دریاها پرسه می زدند.
آنطور که ما می دانیم مگالودون ها بطرز عجیبی عظیم الجثه بوده اند. برخی از دندان های کشف شده متعلق به این درنده بزرگ حدود ۱۷ سانتیمتر طول دارند اما طول اکثریت دندان های این کوسه ۵ تا ۷ سانتیمتر است (که البته این دندان ها هم بزرگ محسوب می شوند). بازسازی اندام کوسه مگالودون با استفاده از استخوان های فک و سایر بقایای فسیلی نشان می دهد که احتمالاً طول این کوسه به بیشتر از ۱۶٫۵ متر می رسیده است که سه برابر طول کوسه های سفید است. برای تصور بزرگی این کوسه فقط کافی است یک گیاه را در کنار یک دایناسور تصور کنید!
توزیع گسترده فسیل های مگالودون، بویژه دندان ها، نشان می دهد که این گونه جهان وطنی در قسمت های گسترده ای از محیط های وطنی ساکن بوده است و بیشتر آب های کم عمق گرم و معتدل را ترجیح می داده اند. این کوسه ها در صدر زنجیره غذایی قرار داشتند و طعمه های بزرگی نظیر دلفین ها و نهنگ ها را می خوردند.
همانطور که اشار شد، کوسه های مگالودون حدود ۱٫۶ میلیون سال پیش منقرض شدند. اما برخی از افراد این انقراض را قبول ندارند و معتقدند این کوسه ها هنوز وجود دارند. متاسفانه بخاطر برخی از مستندها (که از تصاویر جعلی استفاده کرده اند) عده ای کاملاً متقاعد شده اند که کوسه های مگالودون هنوز در اعماق اقیانوس ها زندگی می کنند. به همین خاطر قصد داریم استدلال های رایج در این زمینه را بررسی کنیم تا به یک نتیجه معقول برسیم.
نکته اول اینکه هیچ کس شواهد مستقیمی از زنده بودن این کوسه ها ندارد. البته ما می دانیم که نداشتن شواهد نمی تواند شاهدی برای عدم وجود باشد. اثبات عدم وجود یک موجود زنده بسیار دشوار است اما این به این معنا نیست که مگالودون ها جایی در اعماق اقیانوس پنهان شده اند.
در طول تاریخ، شاهدان عینی زیادی کوسه های عظیم الجثه را دیده اند و همچنین تعداد زیادی تصویر و حتی عکس هم از این کوسه های غول پیکر وجود دارد. یکی از این عکس ها که بحث های زیادی هم ایجاد کرده است، عکسی بود که در یک مستند از کانال دیسکاوری نشان داده شد. این تصویر پشت و دم باله های یک کوسه را در کنار یک زیردریایی نشان می داد که حدود ۲۰ متر طول داشت. جالب است بدانید که این تصویر ساختگی بود. این مستند درواقع یک مستند دروغین بود که در انتهای آن اشاره کوچکی هم به این نکته شده بود. علاوه براین، ۲۰ متر از برآورد طول بدن کوسه مگادولون بیشتر است و تازه این فقط طول باله پشتی تا دم بوده است. در ضمن باید بدانید که دانشمندی که در این مستند به نام( مگادولون؛ هیولا کوسه زنده) یک بازیگر بوده است.

طرح های کوسه های عظیم الجثه ای که سال ها پیش در سواحل کشیده شده اند هم احتمالاً تصاویر اغراق آمیزی از کوسه های سفید هستند. البته نمی توان با قطعیت گفت اما از طرفی هم در علوم نمی توان یک طراحی را به عنوان مدرک قبول کرد. شاهدان عینی هم قابل اعتماد نیستند؛ بویژه وقتی صحبت از پوسیدگی یا تجزیه حیوانات باشد. برای افرادی که زیاد به دیدن کوسه ها عادت ندارند یک وال یا یک کوسه بزرگ ممکن است یک موجود عجیب و غول پیکر بنظر بیاید.
چند کشف غیرمنتظره هم به باور زنده بودن مگادولون ها دامن زده اند؛ تهی خار (سیلکانت) و کوسه دهان گنده. تهی خارها ی گونه بسیار کهن از ماهی ها هستند که گمان می شد در پایان دوره کرتاسه منقرض شده اند. اما با این حال یکبار در سال ۱۹۳۸ و بار دیگر در سال ۱۹۵۲ نام این کوسه در صدر اخبار علمی قرار گرفت. و از آن پس این گونه برای دفعات متعدد در سرتاسر جهان دیده شد. تهی خار گونه ای است که نادیده گرفتن آن بسیار آسان است؛ این ماهی در آب های عمیق زندگی می کند و بیشتر عمرشان را در غارها می گذرانند. اما اینکه دانشمندان و دیرینه شناسان درباره تهی خارها اشتباه می کردند به این معنی نیست که مگادولون ها هنوز زنده اند.
کوسه دهان گنده تنها یکبار در سال ۱۹۷۶ کشف شد. این کوسه یک پلانکتون خوار است که طول آن به ۴٫۵ متر می رسد که بسیار بزرگ است. شاید با خودتان بگویید پس کوسه های بزرگ هم می توانند از رادارهای انسان فرار کنند و بدون اینکه کسی بفهمد سال ها در اقیانوس زندگی کنند. بله کوسه ها هم می تواند اینکار را بکنند اما این دلیلی بر زنده بودن مگادولون ها نمی شود. اما این نکته را هم مدنظر داشته باشید که کوسه دهان گنده پلانکتون خوار است و در طول روز در عمق حرکت می کند که شناسایی آن را بسیار دشوار می سازد.

کوسه ها معمولاً زیاد دندان هایشان را از دست می دهند اما هیچ دندانی از مگادولون ها کشف نشده است که مشخص باشد به تازگی از دهان کوسه افتاده است.
اما سوالی که باید مطرح کرد این است که اصلاً مگادولون ها می توانند در عمق اقیانوس ها پنهان شوند و از شناسایی و دید انسان فرار کنند؟ پاسخ این سوال احتمالاً منفی است. فسیل های باقی مانده از مگادولون ها نشان می دهد که آنها آب های کم عمق و گرم را ترجیح می داده اند و در مناطقی ساکن بوده اند که طعمه های بزرگ قسمت زیادی از ساکنان ان را تشکیل می دادند. این کوسه ها وقتی بیمار بوده اند هم به زندگی در مناطق ساحلی تمایل داشتند. علاوه براین، یکی از دلایلی که برای انقراض این گونه مطرح می شود مهاجرت طعمه های آنها به آب های سرد و محدود شدن طعمه هاست. همانطور که می بینید مگادولون ها به زندگی در آب های عمیق عادت نداشته اند (منظور عمقی است که بتواند این کوسه ها را برای سالها پنهان نگهدارد).
درست است که ما تنها در بخش کوچکی از اقیانوس ها کاوش می کنیم، اما اکثریت موجودات زنده در چند صد متر اولیه اقیانوس زندگی می کنند؛ جایی که نور خورشید به آن می رسد. در زیر این عمق، حیات بسیار محدود می شود و گونه های بزرگ این عمق هم بسیار محدود هستند. مگادولون ها بسیار عظیم الجثه بودند و به یک منبع تغذیه بزرگ برای غذاخوردن نیاز داشتند. ممکن است مگادولون ها منقرض نشده باشند و به کوسه های کوچکتری که می توانند در آب های عمیق زندگی کنند، تحول یافته باشند؟ اگر هم اینطور باشد، گونه تحول یافته دیگر مگادولون محسوب نمی شود.
حتی اگر مگادولون ها زنده باشند و مثل ماهی های غول پیکر جایی در اعماق اقیانوس پنهان شده باشند، باید شواهدی از آنها در دسترس باشد. چراکه ما از این ماهی های غول پیکر هم شواهدی در دست داریم. در طول سالها قسمت هایی از شاخک ها و بدن انها یافت شده و حتی در چند سال اخیرتصاویری هم از آنها بدست آمده است. بازهم یادآوری می کنیم که کوسه های مگادولون بطرز عجیبی بزرگ هستند. اگر زنده بودند ما باید شواهدی مبنی بر حیات آنها پیدا می کردیم. این کوسه ها می توانستند کابوس تمام وال ها و دلفین های اقیانوس باشند و اگر زنده بودند رد زخم یا نشانه ای روی بدن حیوانات بزرگ پیدا می شد.
اگر شما هم جزو دسته ای هستید که دوست داشتید مگادولون ها زنده باشند، احتمالاً با خواندن این مطلب متقاعد شده اید که دست کم جواب علم به این پرسش منفی است.