دیر زمانی است که کفش پاشنه بلند نشانهی زنانگی و افسون است ولی کفش پاشنه بلند زمانی برای مردان یک ضرورت بود و اولین بار توسط مردان استفاده میشده است.کفشهای پاشنه بلند برای راه رفتن و رانندگی مناسب نیستند و ممکن است به وسایل گیر کنند. معمولاً به زنان با کفش پاشنه بلند توصیه میشود که بر روی چمن، یخ، زمین لغزنده و سنگفرش راه نروند. کفشهای پاشنه بلند راحت نیستند ولی طراحی اولیهی آنها نیز برای راه رفتن نبوده است.
کفشهای پاشنه بلند برای قرنها به عنوان چکمهی سوارکاری استفاده میشدهاند. بعنوان مثال در ایران باستان سوارکاری مناسب لازمهی یک سرباز بود. وقتی یک سواره پا در رکاب میگذاشت کفشهای پاشنه بلند به او کمک میکردند که بدن خود را در وضعیت مناسبی نگهدارد و بتواند از کمان و نیزهی خود به طرز مؤثری استفاده کند.
در انتهای قرن شانزدهم شاه عباس دوم بزرگترین سواره نظام جهان را داشت. در سال ۱۶۵۹ شاه عباس نمایندهی خود را به یک مأموریت نظامی به روسیه، آلمان و اسپانیا فرستاد. این مسئله باعث شد علاقهی ایرانیان به اروپا نیز منتقل شود و کفشهای ایرانی توسط طبقهی اشراف اروپا مورد استفاده قرار گیرد و برای جدا کردن خود از طبقات پایینتر جامعه از پاشنههای بلند کفش استفاده کنند. اینگونه کفشهای پاشنه بلند رواج یافتند.
استفاده از کفشهای پاشنه بلند به مرور زمان در بین زنان نیز رواج پیدا کرد و به نوعی مد تبدیل شد. در واقع تا انتهای قرن هفدهم مد کفش زنان و مردان با هم تفاوتی نداشت. پس از این زمان مردان در دوران روشنگری از لباسهای سادهتر استفاده کرده و به مرور زمان استفادهی آنها از کفش پاشنه بلند منسوخ شد.
