تمدن غرب هنگامی به حقوق زنان اعتراف کرد و به ندای حق خواهی زنان پاسخ مثبت داد که نظام سرمایه داری به نیروی کار زنان نیازمند شد.
ویل دورانت در این باره می گوید:
“نخستین قدم برای آزادی مادر بزرگان ما قانون ۱۸۸۲ بود. به موجب این قانون زنان بریتانیای کبیر از امتیاز بی سابقه ای برخوردار می شدند و آن اینکه پولی را که به دست می آوردند حق داشتند برای خود نگه دارند.
این قانون اخلاقی را کارخانه داران مجلس عوام وضع کردند تا بتوانند زنان را به کارخانه ها بکشانند. از آن سال تا به امسال سودجویی مقاومت ناپذیری، زنان را از بندگی و کار کردن در خانه رهانیده و گرفتار جان کندن در مغازه و کارخانه کرده است. ”
ذات نظام سرمایه داری بر مبنای سود بیشتر طراحی شده است. ورود زنان به عرصه تولید یعنی نیروی کار بیشتر و نیروی کار بیشتر مساوی هست با تولید زیادتر و دستمزد کمتر و در نتیجه سود بیشتر. البته علاوه بر روند وقوع دو جنگ جهانی و از بین رفتن مردان جوان راه را برای ورود همه جانبه زنان به همه عرصه ها هموار کرد.
